Ouders die zagen hoe hun kinderen tijdens lockdowns wegkwijnden achter hun beeldscherm. Alleenstaanden die amper nog iemand zagen of spraken. Werknemers die op kantoor vertelden geen coronavaccin te nemen, en vervolgens alleen nog op afstand en bij een open raam mochten meevergaderen. Mensen die vanwege hun kritische vragen bij de maatregelen letterlijk buiten werden gezet – door partners, vrienden, hun eigen volwassen kinderen. Of een oude man die zijn verwarde echtgenote na ruim twee weken quarantaine in het verzorgingshuis terugvond als ‘een vechtende furie’, volkomen in paniek na wekenlange eenzaamheid. Zij stierf een paar dagen later, uitgeput, zonder ooit corona te hebben gehad.
De verhalen in dit boek laten zien dat de coronatijd diepere sporen heeft achtergelaten dan doorgaans in het publieke debat naar voren komt. Filosoof René ten Bos in zijn voorwoord: ‘Vriendschappen zijn gesneuveld, familierelaties uiteengevallen, het vertrouwen in wetenschap en andere instituties is geëxplodeerd.’ De coronacrisis is ‘een echte splijtzwam’ in onze samenleving geweest. ‘Coronasporen’ bevat ervaringen van mensen die vooral onder de maatregelen hebben geleden, niet onder het virus zelf. In de coronacrisis was voor dit soort geluiden heel weinig ruimte. De verhalen zijn bedoeld als inspiratie tot persoonlijke uitwisseling én onderlinge verbinding. Zodat we polarisatie tegengaan en deze crisis met elkaar diepgaand kunnen evalueren. Om het een volgende keer anders te kunnen doen.
